Dağınık özensiz saçlarıyla, bakımsız elle yüzle gözünü kitaptan alamayan okumaya ömrünü adamak için önünde engel bırakmak istemeyen, şıklardan oluşan kitapları elinin tersiyle iten bir kız canlanıyordu gözümde.. Içimde ona duyduğum özlem almış başını gidiyordu.. Değişen hava şartları, yastıklar, ayakkabılar derken değişmeyen birşeylerin olduğunu unutmuşum. Etrafında kimse olmadan yalnız olmamanin mümkün olduğunu unutmuşum. Örnek aldığım kadınları unutmuşum. Hatırlamak için çaba harcamayı unutmuşum.. 'vazgeçtim dünyadan' diyen kadından bile uzaklaşmışım.. Hani masal bu ya, unuttuğum kadınları yine bir kadın hatırlattı bana.. Ve hafızamı yeniden buldum.. Büyük bir hayranlıkla kıskandığım kadınların küçük rakibi olarak geri geldim.. Onlardan birinden çaldığım bir isimle 'sinik entel hanım' la geri geldim.. Bu yazıyı okuyanlar miladima şahit olsun.. Bir daha miladim olmayacağına emin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder